piątek, 2 grudnia 2011

Rozdział 9.

-No no mała, coś Ty najlepszego zrobiła? Jesteś pierwszą dziewczyną, na której Harremu tak zależy - Zayn wszedł do mojego pokoju siadając na łóżku - Mam nadzieję, ze się nie zawiedziesz.
Po wczorajszym wydarzeniu nadal czułam motylki w brzuchu, i słyszałam dźwięk piosenki którą wczoraj dla mnie zaśpiewał. Nie umiałam opisać uczuć jakie mną kierowały tamtego wieczoru, ale pierwszy raz czułam ze komuś na mnie zależy.
-Ty to powinieneś znaleźć sobie dziewczynę - zaśmiałam się ścieląc łóżko. Brunet uśmiechnął się szeroko kręcąc głową.
-To nie jest śmieszne Amy! - walnął mnie w ramię - Nawet nie wiesz jakbym chciał, ale nie mogę! Uderzyłam go poduszką w głowę, tak ze upadł na łóżko. Złapał mnie od tyłu i pociągnął, tak że upadłam wprost na niego uderzając go łokciem w brzuch
-Złaź ze mnie! - próbował wydusić z siebie jakieś słowa. Uśmiechnęłam się do niego po czym sturlałam się na podłogę i wstałam.
-Zwariowałaś?! - spytał wybuchając śmiechem - Pożałujesz!
Złapałam ubranie leżące na krześle, i poszłam do łazienki. Nagle usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi i wchodzi do środka.
-Zayn idioto, wyłaź mi z tej łazienki! To, ze się na mnie rzuciłeś Ci nie wystarcza?! - zaśmiałam się wyglądając zza zasłony prysznica.
-Harry?! - krzyknęłam łapiąc za ręcznik leżący najbliżej mnie - Co Ty tu robisz?!
-Ładnych rzeczy się dowiaduję - uśmiechnął się - Będę musiał sobie z Zaynem poważnie pogadać. Oparł się o ścianę nie spuszczając ze mnie wzroku
-Mógłbyś wyjść? - spytałam zdenerwowana - Chciałam się ubrać. Brunet wybuchnął śmiechem zbliżając się do mnie
-Harry do cholery! - zaśmiałam się - wyłaź z stąd albo zawołam Louisa! - zagroziłam mu. Harry z kaprysem na twarzy usiadł obok prysznica tym samym informując mnie, ze nigdzie się nie rusza.
-Louis!! - wrzasnęłam tak aby chłopak mnie usłyszał. Nie zorientowałam się kiedy chłopak znalazł się w moim pokoju, a potem w łazience
-Czego?! - spytał poważnym tonem - Harry?! Co Ty tu robisz?! - zaśmiał się głośno.
-Błagam Cię Lou, weź go stąd! - poprosiłam nastolatka. Brunet spojrzał na Harrego potem na mnie i znowu wybuchnął panicznie głośnym śmiechem.
-Dobra gołąbeczki, czas Was rozdzielić! Harry do kuchni robić śniadanie, a Ty Amy idź się myć! - powiedział popychając przyjaciela w stronę wyjścia.
 -Błagam Was, nie przy śniadaniu - Liam wyglądał na zniesmaczonego gdy Harry pocałował mnie w usta gdy usiadłam z nimi.
-Jaki mamy na dzisiaj plan? - spytał Zayn spoglądając na Louisa popijające właśnie herbatę.
-Sesja zdjęciowa, wywiad dla radia i na koniec studio - odparł Liam nakładając sobie kawałek naleśnika na talerz.
-Kurdeeeee - powiedział Zayn - nie przeżyję tego dnia!
Kiedy skończyliśmy jeść śniadanie, chłopcy pobiegli do samochodu i pojechali na sesję zdjęciową do centrum Londynu.
-Trzymaj się Amy, zadzwonię potem - Harry uścisnął mnie mocno i pobiegł za przyjaciółmi. Byłam tak cholernie zadowolona, i wiedziałam że podjęłam dobrą decyzję wiążąc się z Harrym, Kiedy chłopcy pojechali, posprzątałam po posiłku po czym usiadłam na kanapie w salonie i wyciągając nogi, zamknęłam oczy próbując się zrelaksować. Ocucił mnie dzwonek do drzwi. Byłam pewna, ze któryś czegoś zapomniał, ale kiedy otworzyłam drzwi zdziwiłam się jak nigdy wcześniej.
-Chris?! Myślałam, ze wyjechałeś! - spojrzałam na blondyna stojącego naprzeciwko mnie.
-Możemy porozmawiać? - spytał uśmiechając się lekko. Wpuściłam go do mieszkania i usiadłam ponownie na kanapie. Chris stanął obok blatu kuchennego patrząc na mnie. Wyglądał jakoś inaczej, miał bladszą cerę i mocno podkrążone oczy.
-Amy, posłuchaj mnie przez chwilę - zaczął podchodząc do sofy na której siedziałam - wiem, że nie chcesz mnie znać, i nie dziwię się po tym co zrobiłem, ale... jesteś jedyną bliską osobą tutaj.
Patrzyłam na niego czekając na to co powie. Chłopak krążył po salonie zdenerwowany.
-Kilka tygodni temu dowiedziałem się czegoś, co na zawsze zmieni moje życie . Ostatnio nie czułem się najlepiej, dlatego poszedłem na badania. Ale... wczoraj odebrałem wyniki Amy.
-Chris? Co się dzieję?! - spytałam nieco zdenerwowana. Przyjaciel spojrzał na mnie jeszcze raz.
-Mam raka Amy - Zostały mi 2 miesiące życia.
Poczułam jak coś ściska mnie od środka, i jak zapadam się pod ziemię. Czułam przyspieszony oddech, i to ze serce prawie wyskakuje mi z klatki piersiowej.
-Chris?! Przestań żartować!  - krzyknęłam.
-Ja nie żartuje Amy! 2 miesiące! rozumiesz?! Chciałem Ci o tym powiedzieć, bo nikt inny nie może mi pomóc, a Ty jesteś dla mnie najważniejsza.
-Boże Chris! - szepnęłam czując jak świat wiruje mi przed oczami.
-Przepraszam Cię - Chris ukucnął przede mną łapiąc mnie za rękę - chciałem, żebyś wiedziała.
Chłopak założył kurtkę i wyszedł z mieszkania nic więcej nie mówiąc. Siedziałam na kanapie patrząc w jeden punkt na ścianie. Czułam się taka bezsilna, zraniona. W uszach dzwonił mi dźwięk jego słów Mam raka Amy, 2 miesiące... 2 miesiące...2 miesiące...
Założyłam buty, kurtkę i wybiegłam z domu. Nie umiałam tam usiedzieć, musiałam się z tym przejść. Idąc przez zaśnieżone już miasto, czułam jak łzy spływają mi po policzkach. Cała się trzęsłam, widziałam jedynie zamazany obraz.
-Amy?! Co Ty tu robisz?! - usłyszałam głos. Odwróciłam się widząc Harrego stojącego obok sklepu.
Nic nie mówiąc, rzuciłam się w jego objęcia zatapiając głowę w jego ramieniu
-Amy, kochanie, co się dzieje?! - pytał brunet gładząc mnie po włosach. Trzymając mnie za rękę, zaprowadził do studia gdzie siedzieli pozostali chłopcy. Zayn podszedł do mnie przytulając mocno
-Amy?!?! Boże, ktoś Ci coś zrobił? - pytał. Nic nie odpowiadałam. Dopiero gdy zostałam sam na sam z Harrym powiedziałam mu co tak naprawdę zdarzyło się dzisiaj rano. Nic nie powiedział tylko mocno mnie przytulił.
-Amy - dotknął mojego policzka - nie płacz, proszę. Chris przez to wszystko przejdzie, zobaczysz! Jest silniejszy niż Ci się wydaje.
-Harry, Ty nic nie rozumiesz?! - łzy spływały mi na ubranie - On ma 2 miesiące życie! Tylko 2 miesiące! To moja wina, to wszystko przeze mnie.
-Przestań tak mówić Amy, to nie jest Twoja wina... widocznie tak musiało być - przytulił mnie jeszcze mocniej po czym złapał za rękę i zaprowadził do domu.
Położyłam się na kanapie w salonie z głową na kolanach chłopaka. Mój przyspieszony oddech sprawiał, że płakałam jeszcze bardziej, a opuchnięte policzki zaczęły pulsować.
Chris ma dla kogo życ, rozumiesz? - szeptał mi do ucha gładząc po policzku - ma Ciebie, kocha Cię! Jesteś dla niego najważniejsza, i uwierz mi... będzie walczył z chorobą.
Czułam, jakby ktoś rzucił na mnie fatum któego nie mogłam się pozbyć. Przyjazd do Londynu niósł za sobą tylko tragedie i nieszczęścia, i chociaż chciałam dobrze to i tak spotykały mnie coraz gorsze rzeczy.

Obudziłam się w środku nocy. Spojrzałam na zegarek stojący na szafce obok mnie, i zobaczyłam która jest godzina. 2 nad ranem. Narzuciłam bluzę i zeszłam po cichu do salonu.
-Nie śpisz? - usłyszałam głos za sobą,.
-Nie mogę - szepnęłam do chłopaka. Niall stał naprzeciwko mnie w samych bokserkach przez co poczułąm się jeszcze bardziej niekomfortowo.
-Niall, idź do łóżka. Jutro macie wielki dzień, musisz się wyspać - powiedziałam schodząc po schodach. Chłopak skierował się za mną poczym nalał do dwóch szklanek coca-colę light.
-Nie mogę Cię samej zostawić, mam swoje zasady - usmiechnął się - Chcesz pogadać... czy coś?
Uśmiechając się do mnie sprawił, ze i ja poczułam się lepiej.
-Kochany jesteś, ale... lepiej będę jak pobędę sama... nie chcę zamęczać Cię swoimi problemami - złapałam szklankę i wyszłam na taras. To było moje ulubione miejsce w całym domu. Piękna panorama zaśnieżonego Londynu nocą sprawiała, że czułam się o wiele bardziej spokojniejsza. Poczułam jak Niall siada obok mnie wbijając wzrok w to samo miejsce co ja.
-Wiesz... czasami sobie myślę, że ktoś tam na górze chce mi odebrać wszystko na czym mi zależy. Najpierw wypadek Harrego, teraz choroba Chrisa - płatki śniegu spadały na nasze ubrania. Blondyn siedział w milczeniu popijając napój.
-Czasami po prostu musi być źle, żeby potem było dobrze Amy. - spojrzał na mnie z lekkim uśmiechem - od Ciebie zależy, czy się poddasz czy też nie. Dobrze wiem o czym mówię. Przed moim występem w X Factorze, codziennie wracałem do domu i słuchałem jak rodzice kłócą się o byle co. Moze wydaje Ci się to głupie, ale ja po prostu miałem tego dosyć. Czułem że pewnego dnia nie wytrzymam, i rzucę to wszystko... tak Amy... chciałem po prostu zniknąć z tego świata, nie umiałem tego wytrzymać. Nikomu o tym nie mówiłem, bo nie ma się czym chwalić... ale doskonale wiem co to znaczy być w czarnej dupie!
Słuchałam tego co mówi, i zdałam sobie sprawę ile ten z pozoru cichy i zamknięty chłopak przeżył.
-Nie wiedziałam o tym... - spojrzałam na jego spuszczoną głowę. Nigdy nie miałam okazjii z nim porozmawiać, a teraz cieszyłam się że mnie rozumie.
Nagle z rozmyślań wyrwał mnie przeraźliwy krzyk dochodzący z mieszkania:
-AMY! BOŻE! AMY! DO CHOLERY JASNEJ!

*****************************************
hej hej kochani! ♥ Strasznie strasznie przepraszam, że miałam taką długą przerwę ale ostatnie tygodnie były strasznie cieżkie, miałam mnóstwo nauki w szkole, wystawianie ocen itp. Także przepraszam! Mam nadzieję, ze rozdział się podoba :):) ♥☻

18 komentarzy:

  1. Świetny rozdział. Prosze jak najszybciej napisz 10. Już nie moge sie doczekać i chyba wyjde z siebie noenalnie XD. Uwielbiam twojego bloga. Pozdrawiam.
    xx

    OdpowiedzUsuń
  2. Zajebisty rozdział ^^)
    Kurde nie mogę się już doczekać następnego więc proszę napisz go szybko. :P
    <3

    OdpowiedzUsuń
  3. taak pisz szybko ! , baaardzo ciekawe... !

    OdpowiedzUsuń
  4. Ciekawe co będzie dalej ; o ogl fajnie piszesz, podoba mi się Twój styl ; )
    czekam na następny xx
    [have-to-grow-up]

    OdpowiedzUsuń
  5. Proszę napisz jak najszybciej 10 ! Nie wytrzymam.

    Annloves1Dx

    OdpowiedzUsuń
  6. zajebisty. <3
    + zapraszam do siebie www.1dopowiadanie.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. ojojoj, a cóż to się tam stało? o.O ale oczywiście rozdział genialny, fajnie, że w końcu są razem ^.^ czekam na więcej ;) [btr-here-with-me]
    @Kramel97

    OdpowiedzUsuń
  8. Jezus! Co wydarzy się dalej? O co chodzi z tą końcówką? Wystraszyłaś mnie, a z drugiej strony zaintrygowałaś. Cudowny rozdział :* [help-me-see]

    OdpowiedzUsuń
  9. Uhhh ale akcja ! Kocham to opowiadanie !
    Niech następny rozdział szybko się pojawi ! xxx

    OdpowiedzUsuń
  10. Jej, nie mogę się doczekać co się stało! Ale napięcie,hah <3 Dodaj jak najszybciej następny rozdział,proszę !!!

    OdpowiedzUsuń
  11. nareszcie dodałaś !! nie mogłam się doczekać tego 8 rozdziału ! : ) suuuuuuuuuuuuuuper blog .kocham to opowiadanie . ps . masz twittera ?

    OdpowiedzUsuń
  12. Taak! mam twittera :) @real_life1D xxx

    OdpowiedzUsuń
  13. Ooo widzę ,że nowy wystrój bloga !
    Podoba mi się ,z resztą tak jak opowiadanie !
    Jest po prostu amaZAYN !
    LOVE YAAA ;**

    OdpowiedzUsuń
  14. Wielbię to opowiadanie *.*
    Kiedy będzie następny rozdział ?
    Migłabyś mnie poinformować ;)
    Twitter : @BasiaMalikx3

    OdpowiedzUsuń
  15. Świetnie, informuj mnie na twitterze - wonderful_xoxo
    U mnie nn - http://light-up-my-world.blogspot.com/ :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Super !! :D

    Czekam na następny rozdział

    TT. @Vickyy_5

    OdpowiedzUsuń
  17. Jej, nie mogę się doczekać co będzie dalej :D
    CZEKAM NA NASTĘPNE ROZDZIAŁY :*

    OdpowiedzUsuń
  18. czekam na wiecej ! ;D

    zapraszam do mnie. prooosze ;p : http://holidayinusa1d.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń